Kopen zonder kijken

Harm en Lucie kochten een huis zonder er zelf bij te zijn

Harm en Lucie zijn geboren en getogen in Pijnacker, maar wonen al twaalf jaar in een ruim appartement in het nabijgelegen Nootdorp. Ondanks dat missen ze de gezelligheid van hun geboortedorp. Op een dag ziet Harm op Funda dat er een appartement te koop staat aan het Raadhuisplein in Pijnacker. Maar wat doe je als je net op het punt staat om op reis te gaan? Zonder aarzeling besluiten ze het aankoopproces over te laten aan iemand die ze volledig vertrouwen: makelaar Anneke Haak-Bronsema.  

 Hoewel Harm en Lucie al jaren in Nootdorp wonen, doen ze nog altijd hun boodschappen in Pijnacker en ze zitten het liefst daar op het terras. Ze hielden al een tijd het woningaanbod in Pijnacker in de gaten, maar zochten eigenlijk naar één specifieke plek: de woontoren op het Raadhuisplein. Het was niet de eerste keer dat ze de hulp van Anneke inschakelden. ‘We kennen Anneke al jaren,’ begint Harm. ‘Er is gewoon een goede klik. Zij heeft destijds ons appartement in Nootdorp voor ons aangekocht en dat deed ze ontzettend goed. We zijn zo tevreden over haar dat we inmiddels ook onze kinderen en vrienden naar haar sturen. Zo zit ze eigenlijk een beetje bij ons in de familie,’ grapt hij.  

‘Zodra op het Raadhuisplein een appartement te koop stond, kwamen we direct in actie. Dat we op het punt stonden een rondreis door de Balkan te maken, maakte ons niks uit. We wilden het gewoon hebben. Dus de volgende ochtend stonden we meteen bij Anneke op de stoep. Met één duidelijke boodschap: Anneke, jíj́ moet het voor ons doen. Wij gaan binnenkort op reis, maar kun jij ervoor zorgen dat het lukt?’   

Carte blanche  

Harm en Lucie geven Anneke volledig carte blanche. Anneke moet lachen als ze eraan terugdenkt. ‘Hun wensen waren glashelder. En mijn aanpak ook. Dat is waar wij goed in matchen. Maar zomaar een woning aankopen voor mensen die zelf op vakantie gaan? Daar komt wel wat bij kijken. Je hebt een volmacht nodig om namens hen te mogen bieden, en als het zover komt, ook om de koopakte te tekenen.’

Dus de volgende dag staan Harm en Lucie weer bij Anneke op kantoor, met een stapel papierwerk onder de arm. Harm: ‘Paspoorten, geprinte documenten, aankoopformulieren, we hadden alles bij ons. Diezelfde dag nog had ik al een afspraak voor de hypotheek.’ Hoe ze al die afspraken zo snel geregeld kregen? Harm lacht: ‘Het maakte me niet uit hoe vol iemands agenda was. We móésten ertussen. Want nogmaals: dit appartement wilden we gewoon hebben.’  

Door andermans ogen  

Terwijl Harm en Lucie hun eerste kilometers door de Balkan maken, begint Anneke aan haar ongewone missie. ‘Ik heb direct de verkopend makelaar gebeld en ben het appartement gaan bekijken,’ vertelt ze. ‘Ik controleerde de staat van de woning, bepaalde de waarde en vroeg de VvE-documenten op.’ Omdat het appartement uit de verhuur komt, is Anneke extra scherp. Ze voert een grondige inspectie uit. ‘De muren moesten opnieuw gestuukt worden, de vloer moest eruit en ook de keuken was toe aan vervanging. Tijdens de spaarzame momenten dat Harm en Lucie wifi hadden, overlegde ik met hen. Binnen de vooraf besproken bandbreedte heb ik uiteindelijk een bod voor ze gedaan.’  

Blind vertrouwen  

Anneke krijgt een tegenbod van de verkopende partij en ze moet snel met een nieuw voorstel op tafel komen. Maar precies op dát moment zijn Harm en Lucie onbereikbaar. ‘Toch wist ik: dit kan niet wachten,’ zegt ze. ‘Ik ken Harm en Lucie inmiddels door en door. Ik wist wat ze wilden en ik wist wat er op het spel stond. Mijn doel was dat ik, zodra ik ze weer zou spreken, goed nieuws zou hebben. Dus uiteindelijk heb ik zonder overleg zelf een tegenbod uitgebracht. En dát bod… werd geaccepteerd.’ 

Harm blikt terug: ‘We zaten op een terrasje in Tirana, Albanië, toen we het hoorden. We hebben meteen geproost. Nog vóór we thuis waren, hadden we een nieuw huis gekocht. Natuurlijk is het altijd even spannend of het echt gaat lukken, maar we zijn geen moment nerveus geweest. Waarom zouden we? We hadden een makelaar die precies wist wat ze deed en die we blindelings vertrouwden. Als het aan haar lag, kwam het goed. En het kwam ook goed.’  

Glimlach van oor tot oor 

Na de reis tekenen Harm en Lucie de koopakte bij de notaris. Anneke weet het nog goed: ‘Harm had een glimlach van oor tot oor. Trots dat het gelukt was en blij dat hij met zijn vrouw terug naar Pijnacker kon.’ Harm: ‘Anneke heeft ook ons huis in Nootdorp voor ons verkocht, wat opnieuw vlekkeloos ging. Daar zijn we echt heel blij mee. Zonder Anneke was het waarschijnlijk niet gelukt.’ Na de overdracht brengt Harm nog een bezoek aan Anneke en haar team. ‘Ik heb iedereen een grote bos bloemen gegeven. Dat hadden ze meer dan verdiend.’  

Voor Anneke was dit achteraf een van de meest opmerkelijke opdrachten uit haar carrière: ‘Het is niet niks als iemand je zo veel vertrouwen geeft bij zo’n grote beslissing. Achteraf denk ik weleens: wat een verantwoordelijkheid. Af en toe kom ik Harm en Lucie nog ‘in het wild’ tegen. Dan zwaaien we naar elkaar. En we weten allebei: we kunnen op elkaar bouwen.’