Het laagste bod

Edith en Niels hielpen hun moeder haar geliefde huis los te laten

Edith en Niels kunnen hun moeder nog zo uittekenen in haar kleine, vrijstaande huis en tuin in Rossum. Ze bracht er vele gelukkige jaren door, naast haar sociale leven en vrijwilligerswerk bij de bibliotheek en het verzorgingshuis. Inmiddels hebben Edith en Niels afscheid van haar moeten nemen, maar gelukkig heeft mevrouw Terpstra-Moermond haar geliefde huis nog zelf kunnen verkopen. Op haar manier, met een makelaar die begrijpt welke emoties daarbij komen kijken.

Edith en Niels praten liefdevol over hun moeder. ‘Afgelopen jaar is ze overleden,’ vertelt Edith. ‘Daar moeten we nog steeds aan wennen.’ Niels vervolgt: ‘Onze ouders zijn hier altijd heel gelukkig geweest. Dit was echt hun plekje. Ook na het overlijden van onze vader bleef onze moeder hier wonen.’ Edith: ‘Maar langzamerhand werd het lastiger voor haar. Haar gezondheid ging steeds meer achteruit. We besloten om met onze moeder om de tafel te gaan zitten: ‘Goh mam, wordt het niet tijd om kleiner te gaan wonen? Bij het verzorgingstehuis hier tegenover?’ Haar reactie verraste ons: ze reageerde opgelucht! Met elkaar besloten we het huis in de verkoop te zetten.’

De makelaar die haar hart won

Samen gingen ze op zoek naar een makelaar. Ze spraken er drie. Niels lacht: ‘Onze moeder was eigengereid. Ze was zéker niet van plan haar huis aan de eerste de beste persoon te verkopen.’ Dat gold trouwens ook voor de makelaar. ‘Ook hier was onze moeder expliciet. Bij makelaar Michaël Nieuwdorp had ze direct een goed gevoel. Ze was onder de indruk van zijn charme en zijn rust. Maar vooral van zijn oprechte aandacht.’ Michaël vertelt: 'Ik begreep dat mevrouw Terpstra-Moermond niet op zoek was naar de hoogste bieder, maar naar een koper die het best bij haar past.’

Een verrassende brief   

Het huis kwam op Funda. ‘Dat er veel interesse zou zijn verbaasde mij niet,’ zegt Michaël. ‘Het is een karakteristiek huis op een prachtige plek. Ik stelde de bieders voor om bij hun bod een brief te schrijven. Dat doe ik bijna nooit, maar op deze manier kon ik mevrouw Terpstra-Moermond inzage geven in de mensen die geïnteresseerd waren.’ Edith vond het meteen een goed idee: ‘Hier zouden we zelf nooit aan gedacht hebben.’ Niels vult aan: ‘De brieven waren stuk voor stuk persoonlijk en bijzonder. Maar voor mijn moeder sprong eentje eruit.’

Dat was de brief van een jonge, alleenstaande vrouw uit de Randstad. Ze schreef onder andere dat ze in de zorg werkte. 'Ze was in haar brief heel open over haar leven,’ herinnert Niels zich. ‘Zo vertelde ze dat ze een portiekwoning had, waar ze met haar twee katten woonde. En dat ze uit de hectiek van de stad wilde voor meer rust en ruimte. Eigenlijk had ze behoefte aan een nieuw begin.’

Twee druppels water    

’Mijn moeder herkende zichzelf in het verhaal van deze vrouw,’ vertelt Edith. 'Er waren zo veel gelijkenissen... Alleen al dat zij ook oorspronkelijk uit Den Haag kwam was raak. En dat ze toe was aan een nieuwe start buiten de stad, dat gevoel begreep mijn moeder.’ Niels lacht: ‘Dat ze ook nog in de zorg werkte, vond ze helemaal geweldig. Onze moeder zorgde ook graag voor alles en iedereen. Zij gunde deze bieder haar nieuwe start.’  

Het laagste bod 

Maar van alle biedingen was het bod van de jonge vrouw het laagst, 40.000 euro lager dan het hoogste bod. ‘Dat is een groot verschil, zeker op een huis van rond de 3 ton,’ zegt Michaël. ‘Als makelaar probeer ik het beste resultaat voor mijn klant te krijgen. En het beste resultaat was in dit geval niet het hoogste bod. Ik begreep mevrouw Terpstra-Moermond: haar gevoel moest kloppen. Daarom paste ik mijn advies aan op haar wensen.’ Hij vervolgt: ‘Ik denk zelfs dat deze potentiële koper precies was wat ze nodig had om haar huis los te kunnen laten.’ Niels vult aan: ‘40.000 euro is veel geld. Maar we vertrouwden op het inschattingsvermogen en de deskundigheid van Michaël en we wilden de keuze van onze moeder respecteren. Michaël verzekerde ons dat deze koper oprecht was en dat haar intenties klopten. Geld zou het gevoel van geluk niet groter maken.’

Het verlossende telefoontje

Michaël kan zich het telefoontje met de koper nog goed herinneren: ‘Ik vertelde haar dat háár bod was geaccepteerd. Toen ze begreep dat dat het laagste bod was, was ze helemaal verrast. Ik legde haar uit dat haar brief de verkoper echt had geraakt en dat die daarom juist háár het huis gunde.’

Een onvergetelijke ontmoeting

Na de verhuizing zocht de nieuwe eigenaar van het huis mevrouw Terpstra-Moermond op in het verzorgingshuis. Edith: 'Wij begrepen van onze moeder dat dit een hele fijne ontmoeting is geweest.’ De twee vrouwen spraken over het huis, de blauwe voordeur en de geliefde hortensia’s die er al jaren groeien.

Blijvende herinnering

Vlak na dit bezoek overleed mevrouw Terpstra-Moermond. Toen de koper dit hoorde, stuurde ze een rouwkaart. Die kan Edith zich nog goed herinneren: ‘Opnieuw waren wij geraakt door haar woorden. Ze schreef hoe dankbaar ze was dat ze in het huis van onze moeder mocht wonen. En dat de hortensia’s, waar onze moeder altijd voor zorgde, nog prachtig bloeien en een mooie herinnering aan haar zijn.’ Niels knikt: ‘Mijn moeder keek verder dan het geld. Dat maakt ons nu nóg trotser.’

Een verkoopmakelaar vinden die bij je past?

Zo pak je dat aan.

Bekijk de tips